آشنایی با لباس سنتی مردم هرمزگان

پیراهن کندوره یکی از پیزاهن‌های مشهور زنان بندرعباس است پیراهن کندوره همان پیراهن گاندورا اسپانیاییو اروپایی است که اعراب مسلمان قرن هشتم میلادی به جنوب ایتالیا و اسپانیا بردند و با استقبال خوب مردم اروپا مواجه شدند.

ایران هم یکی از کشورهایی است که به علت تنوع قومیتی لباس‌های خاص زیادی در آن وجود دارد که هر کدام شناسانگر محل و فرهنگ قومیتی خاص است. لباس هایی مانند لباس کردی ،آذری و لری که همانگونه که اشاره شد گوای فرهنگ، سنن و زبان خاصی هستند.
گرچه در استان‌های جنوبی ایران قومیتی خاص مانند آذری و یا کرد وجود ندارد . که البسه نشانه‌های آن قومیت را به خود گرفته باشد؛ اما لباسهای این مناطق به عنوان نشان و نمادی از جنوب شناخته می‌شوند، و شاید به جرات بتوان گفت که هرمزگان یکی از مناطقی است که لباسخاص خودش را دارد و تنها منطقه ای از ایران که پوشش به نوعی خاص از تن پوش خلاصه نمی‌شود و از تن پوش، حجاب و روسری گرفته تا زیورالاتی چون خلال.

مردم همدان لباس سنتی چی می پوشن

کونیک:تن پوش زنان استان همدان در گذشته نه چندان دور از پیراهنی آستین دار و جلوبسته تشکیل می‌شد که بلندی آن تا پایین کمر بود.یقه این پیراهن اغلب گرد بود و در جلوی سینه سه دکمه داشت.به این پیراهن “کونیک”یا “کراس” می‌گفتند.زنان جوان یا افراد متمول روی کراس جلیقه یا کلنجه هایی برتن می‌کردند که اغلب ازجنس ساتن یا مخمل بودو حاشیه‌های آن را بانوارهای رنگی و سکه تزیین می‌شد.

پوشاک استان همدان شامل تن پوش،سرپوش و پای افزار است.با این که چهار محور فرهنگی در استان همدان قابل تمیز است،اما انواع و شیوه‌های پوشاک زنان و مردان اغلب مشابه است.بافت پارچه وکفش به ویژه گیوه قبل از ورود اجناس خارجی یا انواع کارخانه ای آن در روستاها و آبادی‌های استان متداول بود و به خصوص گیوه‌های شهرستان ملایر که “آجیده” نام دارد،از دست بافته‌های شاخص استان محسوب می‌شود.
پوشاک مردان

لباس های سنتی مردم لر و عرب خوزستان

یکی از زینت‌های زنان عرب خالکوبی می‌باشد. نقوش خالکوبی از جمله نقوش تزئینی هنرهای قومی مردم عرب خوزستان و برگرفته از عقاید و آرایی است که به نظر می‌رسد متفاوت با دیگر نقاط کشور بوده و خاص بومیان آن منطقه است. نقوش خالکوبی زنان عرب ریشه در نقوش سفالینه‌ها و نقاشی دیواری غارهای دوشه و میرمندی از دوران پیش از تاریخ در لرستان دارند

پوشاک عرب‌های خوزستان
1- پوشاک مردان
دشداشه: پوششی بلند و یکسره تا مچ پا است و معمولاً به رنگ سفید می‌باشد. دشداشه در دو نوع عراقی (یقه‌دار) و خلیجی یا اماراتی (بدون یقه) وجود دارد.
بشت یا خاچیه: از دیگر لباس‌های مردم عرب خوزستان است که روی دشداشه پوشیده می‌شود و جنس آن از نخ پشمی نازک است. برخی برای زیبایی سرشانه‌ها و آستین‌ها را با ابریشم زیبا که به رنگ بشت باشد گلدوزی می‌کنند. نوع دیگر بشت به نام «مزویه» معروف است و جنس آن از پشم ضخیم است و مخصوص زمستان می‌باشد و معمولاً به رنگ قهوه‌ای، سیاه و یا سورمه‌ای است و روی آستین و دور آن با استفاده از تورهای طلایی رنگ حاشیه‌دوزی می‌شود. امروزه بیشتر مردان مسن از مزویه استفاده می‌کنند.

لباس های زیبای محلی خراسان شمالی و بجنورد

جلیقه که معمولا از جنس مخمل بوده و سکه‌های قدیمی که در قدیم به عنوان پس انداز خانم‌ها به آن دوخته می‌شد و به مرور زمان به جزئی از لباس تبدیل شده است زیبایی خاصی به آن می‌بخشد و غالبا نیز کراس و جلیقه با شلیته همرنگ انتخاب می‌شدند.

در خراسان شمالی به دلیل وجو قومیتهای مختلف ترکمن، کرد و ترک و … و هم نشینی فرهنگ‌های مختلف البسه محلی با رنگ‌های متنوع و شاد و نقوش مختلف شکل گرفته است.
جامه‌ای بافتم تار و پودش از عشق
لباس‌های محلی مردم خراسان شمالی با داشتن تنوع چشمگیر رنگ و طرح، علاوه بر اینکه پوشش اسلامی و کاملی برای زنان و مردان محسوب می‌شود، به علت اینکه غالبا برگرفته از زیبایی‌های طبیعت و رنگ‌های شاد فصل بهار هستند، سبب آرامش روحی و روانی استفاده کنندگان نیز می‌شود.

لباس محلی کردی ایلام

بانوان لر جلیقه‌ای جلو باز و بندون دکمه می‌پوشند که حاشیه و لبه‌های یقۀ آن، با نوارهای رنگی تزیین شده است. بانوان از دو نوع کت نیز استفاده می‌کنند یکی کت ساده‌ای که نیم‌تنه را می‌پوشاند و در جلو با دکمه بسته می‌شود. دیگر کتی مخملی که در محل به آن کُلنجه می‌گویند و یقه باز است. لبۀ یقه و لبۀ آستین آن را با نوارهای رنگی تزیین می‌کنند.

1– پوشاک مردان: مردان کرد استان ایلام، لباس محلی خاصی دارند، که معمولاً در هنگام رقص‌های محلی و گاه به‌طور عادی از آن استفاده می‌کنند. اغلب، قمه‌ای در پَر شال لباس مذکور بسته شده است. چماق مخصوصی نیز، که سر آن همانند گرز است به همراه دارند. از شال و شانه و دامن لباس منگوله‌هایی آویخته شده است. کفش‌های آنان نوعی چارُق است که از قدیم مرسوم بوده ولی امروز ساخت آن مقرون به صرفه نیست و اغلب از گیوه و کفش مخصوصاً کفش‌های لاستیکی و گالش استفاده می‌کنند. شالی هم به سر می‌بندند که بی‌شباهت به عمامه نیست.

2– پوشاک زنان: زنان کرد دامنی گشاد و پُرچین به نام تون‌بون می‌پوشند که با نوارهای سیاه و سفید، حاشیه‌دوزی می‌شود. بلندی تون‌بون از قوزک پا تجاوز می‌کند و حدود 15 متر پارچه برای دوختن آن لازم است و در تهیۀ آن بیشتر از پارچه‌هایی با رنگ‌های شاد و گل‌های شلوغ استفاده می‌کنند. روی تون‌بون، پیراهن بلندی به اسم جوما می‌پوشند که چندان گشاد نیست اما از دو طرف پهلو چاک دارد و حدود 4 متر پارچه می‌برد. جلیقه‌ای نیز که روی آن از مخمل و آسترش از پارچه است و در حاشیه‌اش یک ردیف نوار طلایی به‌صورت هفت و هشت دوخته شده و بیشتر به رنگ آلبالویی است که در زمستان روی جوما می‌پوشند. کلاو نیز از مخمل آسترداری با حاشیۀ مزین به نوار طلایی دوخته شد و وسط آن به شکل دایره بریده شده است و از پشت گوش‌ها به وسیلۀ دو قیطان یا دو بند در زیر چانه گره می‌خورد. زنان هنگام رفتن به دید و بازدید، چادر به سر می‌کنند.

* پوشاک لرهای ایلام

1– پوشاک مردان: پیراهن مردان برشی ساده دارد. آستین آن بلند است و مچ دارد. چاک جلوی پیراهن تا حدود زیر سینه و گاه تا پایین باز است و با دکمه بسته می‌شود. شلوار آنان در ناحیۀ ران و باسن گشاد، در ناحیۀ دَم پا تنگ و حاشیۀ آن پُر دوخت است.

ستره؛ روپوش بلند مردان لر و دارای طرحی ساده است. بلندی آن تا وسط ساق پا می‌رسد. جلوی آن باز است و در دو پهلو جیب دارد. بدون یقۀ برگردان و دکمه است و به وسیلۀ شال کمر، دامن‌های آن بر روی هم نگه داشته می‌شوند.

مردان لر ایلام همانند کردان، شال کمری گلدار و کم‌عرض اما طویل روی ستره به دور کمر می‌پیچند. آنان کلاهی از نمد بر سر می‌گذارند که هرچه بلندی آن بیشتر باشد، هیبت آن بیشتر می‌شود. به این کلاه کیرک می‌گویند. این کلاه شبیه کلاه داریوش هخامنشی در نقوش تخت جمشید است. رنگ آن اغلب مشکی یا قهوه‌ای است. گاه دور آن را با دستمالی می‌بندند. کفش آنان همانند گیوه بافت محل یا کرمانشاه است.

زنان و دختران ترکمن لباس محلی چی می پوشن ؟

از آن جایی که پرورش کرم ابریشم در استان گلستان بسیار رواج دارد از این رو لباس بیشتر مردم ترکمن صحرا از ابریشم بوده و پرورش و تربیت کرم ابریشم نیز به عهده زنان ترکمن بود. ترکمن‌ها، پارچه‌های ابریشمی را در دستگاه ساده‌ای به نام «تارا» به عمل می‌آورند و با رنگ‌های طبیعی که از پوست یا دانه انار و دیگر گیاهان تهیه می‌کنند، رنگ‌آمیزی می‌کنند.

زنان ترکمن، پیراهن‌های ابریشمین می‌پوشند که بیشتر به رنگ‌های شاد و از آن میان سرخ یا قرمز است و از این رو «قیرمیز کونیک» نام دارد. در قسمت یقه و سرِ آستین، سوزن‌دوزی دارد. «چابیت» هم بالاپوشی است که روی پیراهن می‌پوشند. شلوار زنان نیز در انتهای پاچه تا ساق پا، سوزن‌دوزی می‌شود. دختران ترکمن «بوریک» یا عرق‌چینی دارند که با زینت‌آلات نقره آن را می‌آرایند. وقتی دختری ازدواج می‌کند به جای عرق‌چین، پیشانی‌بندی جایگزین می‌شود که در نزد طوایف گوناگون با نام‌های توپبی، هاساوا و آلین‌دانگی شهرت دارد.

لباس مردانه محلی ترکمن

شلوار مردانه عبارتست از تنبان گشادی که رشته‌ای پنبه‌ای، لیفه آن را تشکیل می‌دهد. این شلوار «بالاق» نام دارد. مردان ترکمن دو نوع کلاه دارند؛ یکی «تلپک» که کلاه پوستی است با پشم‌های نسبتاً بلند و «بوریک» یا عرق‌چین که غالباً با نقوش گوناگون، سوزن‌دوزی می‌شود.

لباس اصلی مردان ترکمن، ردای بلندی است از ابریشم، که تا زیر زانوان می‌رسد و «دون» نام دارد. «چاکمن» بالاپوشی بلندتر از کت معمولی است که از پشم شتر بافته می‌شود. «ایچمک» یا «پوستین» پوششی دیگر است که در هوای سرد مورد استفاده قرار می‌گیرد. پوستین را از پوست گوسفند تهیه می‌کنند. برای هر پوستین یا ایچمک، پنج تا هشت پوست گوسفند لازم است.

مردم بوشهر لباس محلی چه می پوشند ؟

در استان بوشهر معمولاً کسانی که از نظر علم و مرتبه اجتماعی در موقعیت بالایی قرار داشتند، بر روی لباس خود عبا می‌پوشیدند. امروزه عبای بوشهر یکی از بهترین عباها در این منطقه به شمار می‌رود به طوری که بسیاری از شیوخ عرب خواستار این عباها هستند و قیمت آن‌ها نیز بسیار گزاف است.

از آنجا که سراسر مرز شرقی استان بوشهر با خلیج فارس در ارتباط است، رطوبت نسبی در تمام مواقع سال در این استان بالاست در نتیجه ساکنان استان بوشهر از لباس‌های نخی استفاده می‌کنند تا در انجام فعالیت‌های روزمره راحتی بیشتری داشته باشند. از طرفی استان بوشهر از دو ناحیه کوهستانی و جلگه‌ای تشکیل شده و همین امر تا حدودی لباس ساکنان دو ناحیه را از یکدیگر متفاوت ساخته است.

لباس سنتی مردانه و زنانه اصفهان

یل: یل بانوان ابیانه عبارت است از کتی راسته که بلندی آن حدوداً تا روی ران‌ها می‌باشد. یل در زیر بغل دارای چاک است و آستین‌های آن تا مچ دست می‌رسد. یقه آن چهارگوش (خِشتی) بوده و دور تا دور آن دو ردیف نواردوزی دارد. در گذشته یل از پارچه تافته تهیه می‌شد اما امروزه از انواع پارچه‌ها به ویژه پارچه‌های ترمه استفاده می‌شود.

بر اساس تحقیقات صورت گرفته توسط یک محقق لباس‌های ایرانی به نام خانم بتول پرنیانی، در استان اصفهان 32 نوع لباس سنتی اصیل شناسایی شده است. این لباس‌ها شامل لباس اصیل اصفهانی، لباس بختیاری اصفهانی، لباس شهرهای ابیانه، بلداجی، ورزنه، جرقویه و گز می‌باشند.

لباس اصیل مردم اصفهان در حدود 300 سال قبل لباس نخی سفید یا شیری رنگی بوده که به صورت دستباف تهیه می‌شده است.

لباس اصیل زنان اصفهان: لباس اصیل زنان اصفهان عبارت بود از:

لباس های سنتی مردم گیلان

پیراهن، بالاپوش بانوان گیلانی است. این پوشش در گویش تالشی، «شسی» Sey و در شرق و جلگه تالش، پیرهن Pirhan و جمه خوانده می شود.زنان در غرب گیلان شی یا پیراهن یکسره آستین بلندی می پوشند که از جلو مقداری باز است تا راحت تر بتوانند به نوزاد شیر بدهند و دو طرف آن نیز چاک دارد. اندازه چاک پیراهن و بلندی آن نیز که اصولا روی تنبان می آید در قسمت های مختلف غرب گیلان متفاوت است.

لباس های محلی گیلان باوجود زیبایی خاص و ویژه آن به دلیل پوشش مناسب با عقاید مذهبی و دینی ما نیز سازگار است.